MAJI YA BAHARI YALINIFANYA NIUE KIJIJI KIZIMA SEHEMU YA PILI

Usiku uliofuata haukuwa wa kawaida. Upepo uliovuma kutoka baharini uliokuwa wa upole kila jioni sasa uligeuka kuwa kama kimbunga cha kishetani. Uliobeba harufu kali ya samaki waliokufa na chumvi iliyooza ulipenya kila kona ya kijiji chetu. Wenye busara walijua kitu hakiko sawa.

Nikiwa kitandani, usingizi haukunipata. Kila nikifumba macho, maneno ya mganga yalinijia kichwani kama sauti ya kengele:
“Masharti yakivunjwa, damu italipwa.”

Nilijitupa kitandani huku na huko, moyo wangu ukibisha kifua kwa nguvu. Wakati nikiwa hivyo, ghafla sauti ya mbwa wa kijiji ikasikika — si ya kawaida, ni ile ya kuomboleza, kama wakiona kitu kisicho cha dunia hii. Wakaendelea kubweka usiku kucha, wakitupa hisia za woga na wasiwasi.

Kijiji kilipokaribia kuamka, taarifa mbaya zikasambaa. Ng’ombe wa Bwana Shabani, aliyekuwa tajiri wa mifugo, walipatikana wakiwa wamechanwachanwa vipande, damu zikiwa zimesambaa kama mto mdogo karibu na zizi. Hakukuwa na alama za nyayo — hakuna binadamu wala mnyama aliyeweza kuelezeka kufanya tukio lile.

“Labda fisi,” mtu mmoja alijaribu kusema.
“Fisi gani anaweza kung’oa kichwa cha ng’ombe mzima na kukirusha juu ya paa la nyumba?” mzee mmoja akajibu, sauti yake ikitetemeka.

Nilibaki kimya, lakini moyoni nilijua — laana imeanza.

Mambo Kuzidi Kuwa Mabaya

Usiku wa pili, tukio kubwa zaidi lilitokea. Mtoto mdogo wa jirani yangu, Mariam, alipotea. Alikuwa akicheza na wenzake jioni, lakini usiku ulipofika hakuonekana tena. Wazazi walipiga kelele kijiji kizima, wakaita majirani, tukafanya msako porini na ufukweni. Hatukumpata.

Lakini alfajiri tulipoamka, mabaki ya nguo zake yalipatikana pembezoni mwa bahari, yakiwa na alama za vidole vikubwa na michirizi ya damu iliyokauka. Hakuna mtu aliyetaka kusema chochote, lakini macho ya kila mmoja yalikuwa na swali lilelile: “Ni kitu gani kinatuua?”

Nilijua siri yote, lakini nilikaa kimya. Nilijua kosa langu limefungua milango ya maafa. Nilijua kiumbe kile sasa kipo huru na hakitarudi baharini bila kulipiza kisasi kwa damu.

Mdogo wangu, Amani, alianza kuugua. Mwili wake ulikuwa unabadilika; joto lilipanda kama moto, macho yake yakawa mekundu, na usiku alianza kuzungumza maneno ya ajabu:

“Anakuja… anataka damu… atanichukua kwanza…”

Nilijaribu kumficha hali ile kwa mama ili asishtuke, lakini kila usiku nilisikia sauti ya mganga kichwani:
“Ukivunja masharti, si wewe tu utakayeteseka, kijiji kizima kitabeba dhambi zako.”

Kiumbe kile kilisogea taratibu kuelekea kijijini, kila usiku kikikaribia. Mwili wake ulikuwa sasa umeshikamana vizuri — mikono yenye kucha ndefu kama visu, ngozi yenye kung’aa kama samaki waliolowa, na macho mekundu yanayong’aa gizani.

Kilipokuwa kinapumua, bahari ilitetemeka; mawimbi yalisukuma mchanga hadi barabarani, kana kwamba ikionya wakazi wa kijiji. Lakini hakuna aliyeelewa ishara hizo.

Na sasa, kilikuwa karibu sana. Nilihisi uwepo wake kila ninapofunga macho — pumzi yake nzito, harufu ya bahari iliyooza, na sauti yake ikining’ong’oneza masikioni:

“Kijiji chote kitatoa sadaka… kwa kosa lako.”
Mwisho wa Usiku wa Tatu

Usiku wa tatu, vilio vilisikika kutoka upande wa mashariki wa kijiji. Nyumba ya familia moja iligeuka kuwa jehanamu. Wote waliokuwemo walikufa usiku huo, milango ikiwa imefungwa, lakini miili yao ilipatikana imechanwa vibaya kana kwamba imetafunwa na kiumbe kikubwa.

Wakati watu walipokusanyika alfajiri kuangalia maafa yale, nilihisi mikono yangu ikitetemeka. Nilikuwa na uhakika sasa — hiki kiumbe hakikuwa kinasaka wanyama tena. Kimeanza kuvuna wanadamu.
ITAENDELEA .....
share