MAJI YA BAHARI YALINIFANYA NIUE KIJIJI KIZIMA SEHEMU YA TATU

Sauti za vilio vilitanda kijijini kama wingu la mauti. Hakukuwa na mtu aliyelala usiku huo; kila mmoja aliketi nje ya nyumba yake akijadiliana kwa hofu na mashaka. Wale walioshuhudia miili ya familia ya kina Zuberi walisema waliona kitu kikubwa kikiruka juu ya paa usiku ule, macho yake yakimetameta kama makaa ya moto.

Wazee wa kijiji walikutana alfajiri chini ya mti wa mikorosho ulio katikati ya kijiji. Uso wa kila mmoja ulikuwa umejaa hofu na maswali.

“Hili si jambo la kawaida,” alisema Mzee Rashid, sauti yake ikitetemeka.
“Kuna mtu amevunja masharti ya dunia ya pili. Hii ni laana, na kama hatutafanya tambiko, wote tutakufa.”

Wengine walikubaliana naye, lakini macho ya wengi yalinielekea mimi. Wengine walinong’ona:

“Tangu alipodhalilishwa na Halima, kijana huyu hakuwa kama kawaida. Alionekana akielekea kijiji cha pili… hujui alifuata nini kule.”

Moyo wangu ulikuwa mzito. Nilijua ni mimi, lakini niliapa moyoni sitakiri, si kwa sasa. Nilihisi damu yangu ikikimbia haraka, nikajaribu kujifanya kuwa sikusikia maneno hayo

Usiku uliofuata, mambo yalizidi kuwa mabaya. Mbwa wa kijiji walibweka kana kwamba walikuwa wakiona pepo, lakini sasa hakuna aliyethubutu kutoka nje. Nilikaa kitandani, nikimwangalia Amani akitetemeka kwa homa kali. Macho yake yalikuwa mekundu zaidi, na sauti yake imekuwa nzito kama ya mtu mzima.

“Ana karibia… anataka damu yako kwanza,” aliniambia kwa sauti ya uhalisia.
“Anasema kosa lako litapewa adhabu… lakini si wewe pekee, kijiji kizima.”

Nilianguka chini, nikajikunyata. Maneno ya mganga yalinijia tena kichwani:
“Masharti yakivunjwa, damu italipwa.”

Nilijua hakuna pa kukimbilia

Usiku wa tano, kilichotokea kilitufanya wote tupoteze matumaini. Halima – yule aliyenidhalilisha – alikuwa na harusi yake iliyo karibu, na jioni hiyo alikuwa akirejea nyumbani kwao kutoka sokoni.

Mashuhuda wachache waliosalia walisema waliona kivuli kikubwa kikimvamia kando ya njia ya porini. Walipokimbia kwenda kusaidia, walikuta tu kiatu chake kimoja na damu iliyochuruzika kuelekea baharini. Mwili wake haukuwahi kupatikana.

Siku iliyofuata kijiji kilikuwa kimya. Hakuna watoto waliocheza, hakuna wanawake waliotoka kwenda shamba, hakuna wanaume waliothubutu kwenda kuvua. Tulijua – kiumbe kile kilikuwa kinachagua nani wa kumchukua, na hakuna aliye salama.

Nilipokuwa nikikaa nje usiku mmoja, upepo ulipoanza kuvuma, nilisikia sauti ikining’ong’oneza kutoka mbali, ikija na harufu kali ya chumvi. Ilikuwa sauti nzito, ya kina, ikisema:

“Wewe… ndiye ulivunja mlango… wewe ndiye uliyefungua… sasa utalipa, na wote watakaoishi karibu na wewe watalipa.”

Nilijikuta nikitetemeka, nikihisi kama moyo unataka kupasuka. Nilitamani kumwendea mganga kumwomba msaada, lakini nilijua ilikuwa imechelewa. Kiumbe kile kilikuwa kimeshaunganishwa kikamilifu na sasa hakikuwa na mtu anayeweza kukizuia.

Usiku wa saba, nilisikia mlio mkubwa nje ya nyumba yetu, kama kitu kizito kikianguka. Watu walipiga kelele wakikimbia. Nilitoka kwa tahadhari, nikakutana na kivuli kikubwa kimesimama mita chache tu kutoka nyumbani kwangu. Macho mekundu yakang’aa gizani, yakinitazama moja kwa moja.

Harufu ya samaki waliokufa ilijaa puani, na pumzi ya kiumbe kile ilikuwa nzito, ikivuma kama dhoruba ya baharini.

“Wewe… ndiye mwanzo wa mwisho wao wote…”

Kabla sijafanya chochote, kiumbe kile kilisogea hatua moja mbele, ardhi ikitikisika kwa nguvu. Na hapo, giza likanivamia.

ITAENDELEA….
share