mfupi unaobaki kichwani siku nzima. Sayuna alikuwa wa ajabu — si kwa sababu ya urembo wake tu, bali kwa namna alivyoweza kuzungumza kama anayejibu maswali ya ndani ya nafsi yangu. Aliniambia jina lake kwa sauti ya siri, kana kwamba halikuwa la dunia hii. “Mimi naitwa Sayuna… kama upepo wa jioni unaopuliza baharini,” alisema huku akitabasamu upande mmoja, kisha akaondoka kabla sijauliza zaidi. Hakuniaga, hakunitazama tena, lakini aliniacha nikiwa nimejaa maswali kuliko majibu. Nilisimama pale sokoni nikiangalia alikopita — na moyoni nikajua, huyu si msichana wa kawaida… huyu ni fumbo lenye miguu.
Kwa siku nyingi zilizoifuata, Sayuna alibaki kuwa jina lililokuwa likinivamia kila kona ya maisha yangu. Nilimuona kwenye ndoto, nikamuona kwenye umati wa watu, nikamuona hata kwenye majina ya bidhaa sokoni. Nilijaribu kujishawishi kuwa labda ilikuwa ni hisia za mpito, lakini moyo haukushawishika. Hakuna namba ya simu, hakuna kijiji nilichomjua, wala dalili ya kama nitamuona tena. Lakini moyoni, kulikuwa na sauti ya ajabu iliyoniambia: “Bado hujamaliza na Sayuna… kuna ukurasa haujaandikwa.” Ndipo nikaanza safari — safari ya kumtafuta binti aliyenitabasamia na kunichanganya kwa maneno manne tu.
Niliianza safari yangu bila ramani, bila hakika, lakini nikiwa na moyo uliojaa tumaini la kipumbavu. Nilirudi sokoni kila wiki, nikaketi mahali pale pale nilipomsimamia, nikitumaini huenda Sayuna angesogea tena, labda kwa bahati, au kwa mpango wa mbingu. Wauzaji walinijua sasa — walinipa machungwa hata kabla sijayaita, wengine wakinitania, “mrembo wako hajaja?” Nilicheka kwa nje, lakini ndani nilikuwa kama msalaba unaobeba uzito wa swali moja: Sayuna yuko wapi? Na kwa nini alikuja kisha akatoweka kama wingu la mvua ya kwanza?
...........
Inaendelea.......